Een nieuwsbericht voor alle zwangere vrouwen en jonge mama's...
Eigenlijk heb ik vandaag niets speciaal te melden. Alles loopt goed in 't stal, hoop ik toch.. 't Is even een stille periode. Maar vorige week deed ik toch plots inspiratie op om iets op de site te zetten. Ons moeke vertelde me dat Sophie Dewaele en haar man zouden gaan scheiden. Ik ben helemaal niet op de hoogte van de laatste roddels, en enkel bij een doktersbezoek durf ik wel eens een boekske vast nemen. Maar Sophie Dewaele, ja, daar heb ik toch iets mee gemeen. Ze is ook een mama van een tweeling, maar zij heeft daar een boek over geschreven. Toen ik pas zwanger was van onze tweeling, had ons moeke me dat boek kado gegeven. Ik heb het in één keer uitgelezen, maar echt vrolijk word je er niet van! De TV-omroepster heeft te kampen gekregen met postnatale depressies, niet normaal. Het lezen van het boek was voor mij wel nuttig, omdat ik wel doorhad dat je het zeker niet zo ver mocht laten komen. Ik heb alles toen heel erg goed voorbereid, en met hulp van familie en vrienden zijn we daar bijzonder sterk uitgekomen. Catherine en Lauranne zijn 2 zonnetjes in huis. Vorige week kwam ik toevallig de tekst tegen die ik had geschreven in januari 2006. Op dat moment waren Catherine en Lauranne 3 weken oud. Ik moest toen zoveel mijn verhaal doen voor het baby-bezoek, dat ik het had opgeschreven. Schrijven doe ik heel graag, maar als er bezoek is luister ik liever dan zelf het woord te doen. Als er misschien mensen zwanger zijn van een tweeling, speciaal voor jullie geef ik mijn tekst. We gaan dus nu even bijna 2 jaar terug in de tijd: "Marnick en Thibeau zijn onze 2 flinke zonen, die de komst van hun nichtjes Nathalie, Emily, Fien en Emma zo geweldig vonden, dat ze ook wel regelmatig met de vraag kwamen wanneer er bij ons nog een baby'ke zou komen. Zelf ben ik de 3e uit een gezin van 4, dus ik ben ook blij dat ons moeke en vake niet bij 2 gestopt zijn. Gelukkig ben ik niet de 7e in de rij... In de zomer van 2004 begon het dan toch te kriebelen. Ik dacht dat het dan wel de moment was om er voor te gaan, omdat ik dan toch al 30 geworden was. Nu nog Patrik overhalen... Die vond het best goed zoals het was, maar hij stelde iets voor. Zelf komt hij uit een gezin van 3, en hij vond dat er soms één alleen stond tegen de andere 2. Dus als ik bereid zou zijn om na het 3e kindje nog een 4e te willen, was het voor hem ok. Diep in mijn binnenste dacht ik, goed, tegen dan is het derde er toch, en we zullen dan wel weer zien of ik daarna dat vierde kindje nog zou zien zitten... Na de 2e editie van de groentenjumping tijdens het paasweekend van 2005 gingen we op skivakantie in Italië. Blijkbaar zal die gezonde berglucht ons goed gedaan hebben, want de maand erop bleek ik zwanger te zijn. Van eind april '05 wisten we dat ik zwanger was, maar we gingen het proberen lang stilletjes te houden. De eerste controle bij de gyneacoloog was op 27/5/05. Patrik had die avond klanten op 't stal, dus ging ik maar alleen. Dr. Berteloot nam de eerste echo, en zei me dat het er goed uit zag, en dat hij er maar eentje zag. Er flitste iets door mijn hoofd, van "tiens, ik had er nog niet beij stil gestaan, dat er wel eens 2 konden zijn..". Dan zei hij me, "of neen, hier zie ik er nog één". "Ja, ja, dat zal wel", lachte ik dan. "Ja, wel, kijk maar", zei dr. Berteloot. "Ah, dan heeft Patrik ineens zijn 3e en 4e", heb ik dan geantwoord. Dr. Berteloot nam een fotootje waar duidelijk de beide embryo's op te zien waren. En dan het goede nieuws aan Patrik gaan vertellen.. Hij was nog druk bezig in 't stal toen ik terug kwam. Ik vertelde hem dat ik dus geweest was naar de gynaecoloog, dat alles in orde was, en dat ik een foto'tje had mee gekregen. Heel geïnteresseerd wou hij natuurlijk direct die foto zien."Ah, welk is het nu, dat of dat", vroeg hij me. Ik zei dan, "dat en dat, het zijn er 2". "Oeieoeieoei", was zo ongeveer zijn antwoord. We gingen het lang proberen te zwijgen. Dat is toch gelukt tot de dag later.. Dan was het gewoon hopen op 2 gezonde kindjes en een goede zwangerschap. De zwangerschap verliep super. De tijd was uitgerekend tegen 30 december '05, maar we wisten dat de kans groot was dat ze toch iets sneller zouden geboren worden omdat het een tweeling was. Nu hadden we de tijd om meters en peters te zoeken, want dat was ook dubbel werk. Dankjewel Erik, Ilse, moemoe Heist en Diane, dat jullie meters en peter wilden zijn voor onze baby's. Toch ook nog een onthaalmoeder proberen te vinden voor 2 dagen, om ons moeke en vake, en moemoe Heist wat te ontlasten. Dankjewel Hilde, en veel succes binnenkort. Bij elke controle was het altijd wel spannend, maar het was altijd ok. Van het kindje dat links in mijn buik zat, wisten we dat het een meisje zou worden. Het 2e kindje zat altijd zowat hobbel en sobbel, en daar was een vermoeden dat het een meisje zou kunnen zijn, maar dat was niet zeker. Voor de zekerheid moesten we dan toch 4 namen zoeken. Die jongensnamen waren toch wel heel moeilijk. Over de meisjesnamen waren we het snel eens. Voor de jongensnamen hadden ons jongens heel wat meer inspiratie; "Gaston en Leo, Cento en Lano", waren maar enkele ideeën van onze Marnick en Thibeau. Het werd december.. Spannend. Toen was het jumping Lier tijdens het weekend van 8 tot 11 december. Twee weken later zou het jumping Mechelen zijn... Ik was al zo eens aan het kijken op mijn agenda wanneer de ideale moment zou zijn om te bevallen. Stiekem hoopte ik op de periode tussen 14 en 20 december, of anders dan maar 31 december of begin januari. Tijdens de controle van 9 december zie dr. Berteloot dat het toch niet voor direct zou zijn. Ik moest vanaf dan wekelijks een afspraak maken tot begin januari. Op woensdag 14 december ben ik nog met onze Marnick naar de voetbal geweest in Rijmenam. De duiveltjes van Wavria hebben dat toen nog super gedaan. Keeper Marnick had niet veel werk. Ze wonnen met 12 tegen 0, denk ik. Ik had die dag precies gemerkt dat de baby's niet meer zo hoog in mijn buik zaten. 's Avonds dacht ik dat ik weeën kreeg, en ik stuurde een bericht naar Patrik dat hij die avond op de training van Heist best niet te lang zou "nabespreken", en iets sneller naar huis kwam. Bij ons jongens is de bevalling telkens ingeleid, dus ik wist eigenlijk niet hoe het zou aanvoelen als het spontaan in gang zou gaan. Ik dacht woensdagavond toch wel dat het dat zou zijn. Toen Patrik om half 12 thuis kwam, zei hij, awel dan gaan we nu maar slapen, hé. Ik dacht, "ja, ik zal het dan wel voelen, wanneer het erger wordt. We kunnen nog in het midden van de nacht vertrekken". 's Morgens heb ik nog Marnick en Thibeau naar school gedaan. Iets sneller dan anders, want ik wou nog wat dringend werk op de bureau gedaan hebben, en dan ook nog de fakturatie doen van de leveringen van de sla van de afgelopen week. Ik had al naar ons Wendy gevraagd of zij 's middags de kindjes van 't school wou gaan halen. Normaal is het om half 12 mijn taak om de 7 kindjes Jeroen, Jorgen, Mieke, Marnick, Julie, Thibeau en Nathalie van 't school te gaan halen. Ik hoopte dat ik nog tot 12 uur zou kunnen werken.. Toch 's morgens maar gewoon even opschrijven wanneer ik juist een wee voelde. Op zo'n kladpapier op mijn bureau schreef ik op: 9.10, 9.17, 9.25, 9.28, 9.31, 9.37, 9.44.."Toch best even bellen naar de kliniek in Duffel, wanneer je juist moet binnen gaan...", dacht ik. Ik zei de assistente gynaecologie dat ik zo om de 7 minuten dacht dat ik een wee had, maar dat ik ook niet zeker was dat het wel weeën waren.. Ze raadde me aan om toch naar de kliniek op controle aan de monitor te komen. Zo konden ze zien of het dan echt in gang was gegaan, of dat het vals alarm was. Ik moest dan even naar Patrik bellen. Hij wist wel dat het spannend begon te worden.. Hij zou zeker direct zijn telefoon opnemen.. Toch niet, hij was blijkbaar zo druk bezig met alles wat op te kuisen tegen het voetbaltornooi van LRV Heist od Berg bij ons, dat hij zijn telefoon niet hoorde.. Een tiental minuten later kwam Patrik op de bureau aan. Hij zag vuil tot achter zijn oren. Hij was de stallen aan 't uitspuiten.. Ik vroeg hem om zich vlug te gaan wassen, en voor de zekerheid mijn valies in te laden. Een half uurtje later had ik toch weeral wat meer fakturen gemaakt, en kwam Patrik op de bureau aan. We vertrokken tegen half 11 naar Duffel. Aan de monitor was het snel duidelijk dat het wel effectief weeën waren. Er was toen ook al een 4 cm ontsluiting, dus ik mocht eigenlijk direct naar de arbeidskamer. Patrik was ondertussen dan al de valies uit de auto gaan halen, en hij had er ook voor zichzelf een boekske, de Paardekracht bij. Toen die was uitgelezen, begon hij zich te vervelen. "Gaat dat nog lang duren", vroeg hij me. Ik antwoordde, "ja, ik weet het niet, ga anders vlug thuis bij ons moeke samen met ons jongens iets eten. Ga dan ook nog efkens bij ons thuis de kodak halen, en kom dan terug". "Ok", en hij was vertrokken. Eindelijk kon ik ook de Paardekracht lezen. Patrik was al terug om half 1. Toen begon het toch allemaal wat meer pijn te doen. Ik zei aan Patrik dat ik er toch over dacht om pijnloos te nemen. "Toch best niet", was zijn antwoord, "jij hebt al 2 keer pijnloos gehad, en eigenlijk moet je nu eens voelen hoe het echt aanvoelt. Stel je voor dat je achteraf nog een 5e zou willen..". Vijf minuten later vroeg Patrik, "gaat dat nog lang duren?". Ik vind dat wel schattig. Ik heb een man en eigenlijk ook 2 kindjes die niet goed kunnen stil zitten. Dan probeer ik maar om die actief bezig te houden.. dus op zijn vraag antwoord ik; "Ik weet het niet, waarom?". "Awel, mijn haar is veel te lang, anders ga ik het gauw laten knippen", zei Patrik. Hij gaat dikwijls naar het kapsalon van Jefke Meylemans in Zandhoven, dus ik had al bang dat hij naar ginder zou rijden.. "Ja, ver moet je niet meer rijden, maar ga anders eens kijken of dat kapsalon aan de kerk in Duffel open is", was mijn antwoord. Toen de assistente van de gynaecoloog binnen kwam, vroeg ik nog of Patrik nog te tijd had om vlug zijn haren te laten knippen. Ze deed een onderzoek, 6 cm ontsluiting. Dat kan nog wel even duren, maar hij moest wel zijn gsm in de buurt houden. Patrik vertrok om kwart voor 1 naar het kapsalon. "Ah", dacht ik dan, "dit is toch het moment om die pijnloze bevalling te vragen".. Ik duwde op het knopje en stelde de vraag aan de assistente om alles in orde te brengen, zodat ik toch pijnloos zou bevallen. De weeën waren nu wel hevig en pijnlijk. Ik stuurde een bericht naar Patrik dat ze met mij even naar de operatiezaal zouden rijden, en dat ik daarna wel terug op de kamer zou zijn. Nu was er toch ineens iets, waardoor de anesthesist geen tijd had voor mij. Ik wachtte dus geduldig op de kamer. Tussen de weeën door, had ik ook de Paardekracht al uitgelezen. Ineens vond ik de druk toch wel redelijk zwaar, en ik drukte op het knopke. De assistente zei me dat ze met me naar de operatiekamer zou gaan om die inspuiting te geven voor pijnloze bevalling. Eerst ging ze nog even onderzoeken. "Oei, al 9 cm ontsluiting, dan heeft het geen zin meer om pijnloos te nemen, is uw man in de buurt?", zei de assistente. Efkens dus een bericht aan Patrik sturen; "Blijf je nog lang weg?". "Neen, ik ben al onderweg terug, was nog rap de kodak gaan halen", was zijn antwoord. Om 13.50u kwam Patrik terug toe in Duffel, en hij zag hoe ze met me wegreden. Hij dacht natuurlijk dat ik richting operatiekamer ging, maar heel snel werd het duidelijk voor hem dat het de verloskamer was, en dat hij mocht volgen... Om 14 u is Lauranne geboren. Dat was redelijk pijnlijk, maar toch wel vlot. "Een heel gezonde meid", zeiden de verpleegsters. "Gelukkig", maar dan moest ik me voorbereiden op nummertje 2. Ik zag Lauranne, maar ik mocht ze nog niet bij me houden. Ik hoorde wel dat ze haar wogen, 2.620kg en 48 cm. Normaal dacht de gynaecoloog dat het kindje dat eerst zou geboren worden, de lichtste ging zijn. Uit eerdere echo's was dat zijn vermoeden. Hij dacht ook dat het een half uurtje zou duren, vooraleer nummer 2 zou geboren worden. Ze zat nog redelijk hoog. Hij vroeg de assistente om de echo te gaan halen, zodat ze het konden opvolgen. Toen hij dat vroeg, voelde ik weer veel druk. Ik zei dat, en dr. Berteloot onderzocht me. Hij riep de assistente dat die echo niet meer zou nodig zijn. Catherine is geboren om 14.10u. Die bevalling was super snel en gemakkelijk gegaan. Ook een gezonde dochter! Ze woog dan toch minder zwaar als haar zus, 2.480 kg en ook 48 cm groot. Lauranne en Catherine liggen sinds dan altijd samen in hun bedje of wieg. Het zijn heel brave meisjes, en de broers zijn er heel fier op. Ze lijken erg op elkaar, maar wij kennen de verschillen al wel. Ons Catherine heeft een geboortevlekje op haar hoofdje, en dat is nu het gemakkelijkste herkenningspunt. Op 29 december heb ik van de assistente gynaecologie vernomen dat ze een onderzoek gedaan hebben of ze één- of twee-eiig zijn. We wisten al wel dat ze allebei ook dezelfde bloedgroep A neg hadden. Het bleek uit het onderzoek van de nageboorte dat ze een ééneiige tweeling zijn. We hopen dat ze dat later niet gaan misbruiken tegenover hun vriendjes of leraars...." Einde verslag, nu staan we bijna 2 jaar verder! En het was allemaal de moeite waard! En waar Patrik vroeger geen moment kon stil zitten, kan hij nu al wel eens genieten van rust en kalmte, tussen alle spannende momenten tussendoor!
