05-12-2007

Volgende week de driedaagse van nonkel Paul Ceulemans.

Momenteel kunnen we er nog maar van dromen, om ooit mee te doen aan jumping Parijs. Vorige week was het daar te doen voor de grote jongens, en hebben Ludo Philippaerts, Jos Lansink en co hun best gedaan. Wij zijn enkele weken geleden met een groep naar Parijs gegaan. Omdat onze verslaggever van dienst Tom Janssen op zich laat wachten, moet ik toch vertellen hoe blij ik wel ben dat we volgende week de verjaardag van nonkel Paul nog kunnen vieren. Hij kent normaal Parijs door en door. Hij heeft zijn klanten daar, waar hij wekelijks de hondjes gaat brengen. Ook zijn dochter Sofie heeft er jaren gestudeerd en gewerkt, en dan kon hij altijd het nuttige aan het aangename koppelen, en samen met haar de stad verkennen. We hadden ook een ideale gids bij, alleen zijn er toch 2 onvergetelijke momenten geweest bij ons weekend in Parijs. Het eerste was toen we samen op de metro stonden. Een bomvolle metro. Heel veel mensen die er precies tegen hun goesting staan. En dan heb je ons groepje, noem het gewoon levensgenieters. Maar we waren toch even wat stiller. Naast ons stonden 3 heel grote, brede mannen, van Afrikaanse origine. 2 koppen groter als nonkel Paul, en ze leken echt enorm ongeïnteresseerd. Nonkel Paul zei tegen mij "raar volk, hé". Ik antwoord dat die dat misschien ook wel van ons kunnen denken. Ik had er me absoluut niet aan verwacht, maar ineens begint één van die mannen te vertellen dat hij ook Nederlands spreekt, en dan hebben we daar nog 5 minuten een toffe babbel mee gehad. Was ik blij achteraf! En nonkel Paul ook! Voor 't zelfde krijg je een goed pak slaag als je commentaar geeft. Diezelfde avond namen we terug de metro. We moesten de hele stad terug door richting ons hotel. Dan moet je een beetje het plannetje kunnen volgen om te zien waar je moet overstappen op een andere metro-lijn. We hadden een paar slimmeriken bij, maar ik volg altijd blindelings de rest. Ik ga me niet verzetten tegen het cliché dat vrouwen niet kunnen kaart lezen. Laat de mannen hun best maar doen! Maar Patrik en nonkel Paul zijn altijd 2 handen op 1 buik. Ik wist dat ze van plan waren op een gegeven moment van de metro te gaan, te doen dat ze een overstap moesten maken, waar dit helemaal niet het geval was. Ze zouden direct terug opstappen, maar ze wilden eens zien wat de rest zou doen, en of ze de weg naar het hotel nog zouden vinden. Kinderen... Ik was wel blij dat ik op dit scenario was voorbereid, en ik bleef rustig zitten. Er waren enkelen die even hun kluts kwijt waren, maar iedereen was toch terug op de metro gestapt. Ze waren gewaarschuwd, en zouden extra op hun hoede zijn. We gingen bijna aan ons hotel toekomen. Er gingen nog 2 haltes zijn, en nonkel Paul en Patrik gingen nog 1 keer foppen. Zij zouden bij de voorlaatste halte stoppen en te voet gaan naar het hotel. Ik was gerust in de zaak. Ik wist perfect welke halte ik moest nemen, en de weg naar het hotel was ook geen probleem. Nonkel Paul en Patrik stappen dus af, de rest blijft heel kalm zitten. We wuiven allemaal nog ne keer, zeker van ons stuk. Patrik twijfelt de laatste moment, en springt toch op de metro. Nonkel Paul, onze gids, blijft dus alleen in het metro-station. We hadden gehoopt dat nonkel Paul daar even zou wachten, de volgende metro zou nemen, zodat we elkaar bij de volgende halte terug zouden ontmoeten. Dat deed hij dus niet, want we zagen hem de uitgang nemen. In de tijd van de gsm's is dat geen enkel probleem, zou je denken. Hij kent de weg in Parijs. We waren gerust. Tot we merkten dat hij zijn telefoon niet opnam. Achteraf bleek die op de hotelkamer te liggen. We werden eigenlijk plots heel ongerust. We hebben aan de receptie in het hotel wel een half uur op hem gewacht. Dan duren de minuten lang! Nonkel Paul was vergeten hoe het hotel noemde. Hij wist geen adres meer, en was toen nog zo'n 3 km van het hotel af geweest. Puur toevallig heeft hij het hotel teruggevonden na een fikse wandeling! We zijn dus héél content dat we volgende week zijn verjaardag kunnen vieren. En bij nonkel Paul kunnen we moeilijk te laat zijn. Dat is een ingewikkeld verhaal. In het echt is hij op 11 december geboren. Die vroedvrouw toen ging juist op pensioen op 10 december, en daarom hebben ze hem aangegeven op het gemeentehuis dat hij op 9 december geboren is. We proberen er altijd op 9 december aan te denken. Als we het dan vergeten, kunnen we nog altijd op 10 of 11 december. Handig, natuurlijk! We hopen dat hij nog lang gezond mag blijven, en dat hij samen met mede-eigenaar Tom Weckhuyzen nog veel plezier mag hebben van zijn hengst Sherlock K. Wij vinden het een geweldig paard, en zijn bijzonder blij hem hier op stal te hebben. Bedankt! Op de foto zie je nonkel Paul in Parijs, voor 1 van zijn winkels??