Cento Lano op werkvakantie naar Frankrijk?
Verslag van het studie- en werkbezoek in Foulayronnes in Frankrijk, met Jos Ceulemans, Laurent en Adrienne Spits, Kamiel en Simonne Michiels, door moeke Noëlla Ceulemans-Geens.Wie er bij was op de 2e januari heeft gezien en gehoord dat we van de kinderen een vakantie van 3 dagen kregen bij Luc en Vera Verschueren-Moernaut op het “Domaine de Lasserre”. De twee internationale chauffeurs Kamiel en Laurent mochten als dank voor hun diensten ook mee met hun vrouwen. Kamiel kreeg de 25 ontwormingstubes al mee. Wanneer gingen we gaan; een weekend was al vlug geen optie meer, dan maar het begin van de week. Van 8 tot 10 februari. Op maandagmorgen om 10u vertrokken met Volvo waar 7 man in kan. De GPS gaf 1044 km aan. Als hulp de 2e GPS meegenomen. Ons Tom-tommeke heeft super haar best gedaan, behalve één keer, toen kreeg ze naar haar voeten van onze internationals, maar daarover later. De GPS hebben we al na 50km een kopke kleiner gemaakt; hij wist niets anders te zeggen dan: “een verkeersprobleem, wilt u dit veranderen, met alle gevolgen enz”, dus weg ermee. Heel voorspoedige reis gehad, in België wel tegen 90km/uur, want smogalarm. Om 21.15u kwamen we bij Luc en Vera aan, ondertussen al wel pikdonker. Bedankt, Tom-tommeke.
Vera had de champagne al koel staan. We werden ontvangen als koningen met een lekker avondmaal met bijhorende wijnen enz. Daarna een slaapmutsje, waar zelfs onze Jos kriebels van kreeg, nl. een Armagnac van boven de 50°. Hij kreeg veel praat. De anderen trouwens ook. Het was al tegen 1u ’s nachts toen we onze kamers gingen opzoeken. Het was alsof we echt van adel waren toen we de kamers zagen die ons toegewezen werden. Kamiel en Simonne hadden de Gîte, dit is een appartement waar mensen als ze willen apart kunnen wonen en zelf eten maken, Laurent en Adrienne hadden de suite, waar ook nog de torenkamer op uit kwam. Daar zouden 4 personen kunnen slapen. En onze Jos en ik, wij kregen de Rozenkamer, een aanradertje van ons Kristel. We moesten door de prachtige hal, langs de monumentale houten trap, naar boven. De Rozenkamer was ronduit prachtig met veel natuursteen en uitgeslecteerde bedlinnen en aangepaste handdoeken en washandjes. Het bed was aan de smalle kant; het risico voor een jong koppeltje om er met 3 buiten te komen is hoog. Afspraak rond 9u aan de ontbijttafel. Onze Jos zijn eerste telefoon was er al voor 7 uur; maar om 8.15u was het een ware telefoonmarathon van de sla. Toch om 9u aan tafel. En daarna moesten we doen waar we voor gekomen waren; de 24 merries die intussen 2 jaar zijn geworden ontwormen. Kamielleke zegt: ik heb mijn clown (= bretelbroek) bij. “Neen”, zegt Jos, “Simonneke heeft hare clown bij”.. De sfeer zat er goed in. Maar wie heeft er botten bij? Wie denkt er aan botten als je naar het Zuiden van Frankrijk gaat en de paarden in de open loopstal staan? Dan maar botten geleend van Luc, want de weg naar de stal had toch een serieuze vlaag gezien. De hekkens werden gesteld en het teamwerk kon beginnen. Na drie kwartier was alles gedaan; chips nagekeken, elk paard beoordeeld en natuurlijk ontwormd. Eindconclusie: de paarden kunnen allemaal meteen naar de prijskamp; zo’n voorkomen en conditie! Tijd voor champagne om de goede afloop en de goede vorm van de paarden te vieren. Volgens Vera is het een gewoonte in Frankrijk. Ik denk dat die gewoonte pas ontstaan is, sinds vorig jaar, toen Luc en Vera verhuisden naar Frankrijk en er zoveel Belgen bij hen op bezoek kwamen. We moesten de weiden en de omgeving ook nog verkennen. Om zo’n 78 ha te zien, hebben we de auto genomen. Wat een eigendom! Chapeau! Er is al enorm hard gewerkt, maar er is nog veel te doen. Kamiel en Laurent hebben besloten om in de zomer een weekje te gaan helpen. Ryanair zou vanaf vluchten organiseren van Charleroi naar Bergerac, dat zou ideaal zijn, en vooral ook goedkoper.
’s Middags een lekkere broodmaaltijd, in de namiddag een bezoekje naar het pruimenmuseum. We onthouden vooral de degustatie er na, dat was het beste! Vooral de pruimen op eau de vie en witte wijn. ’s Avonds gingen we Cote à L’Os eten bij Babeth, een aanrader. Thuis (ja, we voelden ons al direct thuis bij Luc en Vera) nog een borreltje en slapen.
Woensdag moesten we al terug naar huis. Ontbijt om 8uur, want we gingen op tijd door rijden. Aan tafel al direct alarmerende telefoontjes van België; 5cm sneeuw en 900 km file, auto’s in de beek, R6 afgesloten, en nog meer fraais. Ons Wendy belde al dat ze nog niet wist of ze met de pony’s naar het Azelhof zou durven gaan, en iemand die ons Wendy kent, weet dat ze van geen kleintje vervaard is. Rond 9 uur vertrokken. De bedoeling was om onderweg te stoppen in Oradour-Sur-Glane, bij Limoges. Hier werden op 10/6/1944 642 mensen vermoord door de nazi’s. Het dorp is gebleven zoals het toen was, en er werd een museum gebouwd. Soms moet men eens stil staan bij het verleden, en ik wou het wel eens zien. Door de slechte vooruitzichten met de sneeuw, besloten we toch maar om recht naar huis te rijden. Het zonnetje scheen in Frankrijk, maar buiten was het toch ook maar 2 graden. Om 14u iets gegeten, en verder, richting Parijs. Daar hebben we wel een uur in de file op de ring gestaan. Daarna besloten we om naar huis te rijden via Lille-Kortrijk, Gent. Omdat het in de Vlaanders minder gesneeuwd zou hebben, konden we Brussel beter vermijden. De twee internationale chauffeurs (Kamiel en Laurent) waren toch teveel naar de GPS aan het luisteren, en vergaten de afrit “Courtrai” te nemen. Dus zaten we op de fameuze E429 die we echt liever niet gezien hadden, want helemaal niet sneeuwvrij. Uiteindelijk om 22.30u thuisgekomen en de veilige thuiskomst gevierd met brood, kaas, paté en het beste bier van de wereld “Westvleteren”. Het leven kan mooi zijn, en naar Luc en Vera gaan we nog terug. Is het niet dit jaar, dan misschien volgend jaar wel. Tussen pot en pint worden soms nogal plannen gemaakt. Eén van die plannen is om Cento Lano naar ginder te brengen, om tussen de 24 jonge blaadjes te zetten. Dat zou nogal een werkvakantie voor onze Cento Lano zijn! We zullen wel zien, maar dit is al heel mooi geweest. Bedankt Luc en Vera! Tot ziens!!
Noëlla
http://www.domainedelasserre.be
