Elk nadeel heeft zijn voordeel, wat er aan voorafging..
Vanochtend zag ik iets verschijnen op Facebook, in verband met imperfecte foto's. Er wordt te vaak een goed beeld getoond, alleen maar blije en gelukkige gezichten. Als je dan zelf even in een moeilijke periode zou zitten, lijkt het of je bent de enige met problemen. Niets is soms minder waar...Om die mensen een hart onder de riem te steken, en moed te geven. Even dit verhaal...
We gaan even heel ver terug in de tijd.., naar 1990. Er kwam in onze buurt een hoeve met weiland te koop. We hebben het geluk met onze ouders, dat ze ons een start hebben gegeven. De 4 kinderen hebben allemaal een bouwgrond of ouder huis gekregen. Op die manier hebben ze ons zeker vooruit geholpen, en hoe!
Ik kreeg dus die hoeve met een wei, op mijn 16e. We verhuurden het toen, zelf uiteraard te jong om er iets anders mee te doen. Op een gegeven moment is er zoveel schade aan het huis na een storm, dat we vervroegd bouwplannen moeten maken. Patrik en ik waren al een koppel, ik zal 19 geweest zijn, Patrik 22. We maakten plannen, op basis van een verbouwing en renovatie van een woning. De plannen werden getekend, dat het een herbouw was, en goedgekeurd op basis van een decreet dat ging over stormschade en brand bij zonevreemde gebouwen. We zitten immers in agrarisch gebied..
De stenen van de oude hoeve kuisten we zelf mee in de vakantieperiodes, in 1996 zouden we echt beginnen te bouwen. Dat jaar zijn we ook getrouwd, en hebben we onze firma Spits BVBA opgericht. We zagen het allemaal zitten, en maakten graag gebruik van tips die we meekregen. Heel toevallig eigenlijk, had ons vake het idee gehad, om stro voor het huis te zetten. Ons huis stond 200 meter van het straat, onbewaakt, en het idee was om daar achter gerief te kunnen achter laten. Dan zouden ze van op 't straat niet zien wat er zou zijn. Dit had een volledig averechts gevolg. Mensen dachten dat we aan het bouwen zouden zijn zonder vergunning. De diensten van de bouwinspectie en de verantwoordelijken van ons dorp op gebied van ruimtelijke ordening, kwamen een plaatsbezoek doen. Er werd wel een opmerking gemaakt dat we een volledige onderkeldering hadden, ipv de helft die we eerst hadden aangevraagd. Dat kwam omdat bij de bouw vastgesteld was dat er mestkelders waren, en de architect en bouwheer vonden het nuttig om voor de stabiliteit van het huis, te kiezen voor een volledige onderkeldering. Ik moest daarvoor iets gaan tekenen op de gemeente. Tot daar zou je denken dat het verhaal is. Niets is minder waar.
In 1999 is ons huis helemaal klaar, en we zijn verhuisd in augustus. Marnick was toen net geboren. In oktober 1999, op de dag dat er ons heel slecht nieuws bereikte, van het overlijden van Eric Wauters, was ik in huis bezig. Er werd aangebeld aan de voordeur. Bouwinspectie, met de melding dat we een heel zware bouwovertreding hadden gedaan. Er ging een PV opgemaakt worden, ik moest me klaar maken voor een rechtzaak. Ze zouden de afbraak van de woning vragen. Toen stond de wereld helemaal stil. Het was de tijd van Steve Stevaert, met veel heisa over afbraken van woningen. Dramatische taferelen en getuigenissen, over het heel landsgedeelte. Ook met dat in het achterhoofd, werden we er zeker niet gelukkiger op, integendeel. We hebben er nooit echt over gesproken, wel veel in stilte geleden. Maar we konden met ons verhaal terecht bij enkele goede vrienden, familie, en een goede advocaat. Hij vond het juridisch een bijzonder sterk dossier. Alleen vond hij meteen dat het kind een foute naam had gekregen. De plannen waren gemaakt op een herbouw, maar vooraan op het plan was er enkel een verbouwing en renovatie aangevraagd. Uiteraard was het veel ingrijpender dan een simpele renovatie, door de stormschade was al een groot deel van het huis gewoon kapot. Die foto's maakten ook deel uit van de aanvraag van de bouwvergunning. Stedenbouw was van oordeel dat we ook gebouwd hadden op 11 meter afstand van de plaats waar de originele woning stond. Over het plaatsbezoek in 1996 werd nergens over gesproken. Als er echt een probleem zou geweest zijn, hadden ze het beter toen gezegd, en geen 3 jaar wachten tot het helemaal klaar was. Waar was de logica? We moesten regelmatig naar de rechtbank om ons te verdedigen. Momenten waar we op voorhand heel hard tegenop keken. Het was toch precies dat je echt iets had mispeuterd, dat gevoel krijg je toch. Er zijn leukere plaatsen om door te brengen.
Het waren heel moeilijke tijden, waar heel veel tranen gevloeid zijn. Met nog eens dank aan onze topvrienden toen. Echt fijn gezelschap zal ik zeker niet geweest zijn. Ik had ook het idee dat het slecht ging aflopen, en dat we heel ons leven zouden moeten werken voor iets dat we niet meer zouden hebben. Regularisatie was immers geen optie, ondertussen was de wetgeving veranderd, en ons huis was te groot volgens die meer recente wetgeving. Patrik bleef er positiever in, en vond dat we aan ons gezin moesten denken. Voor hem mocht er een 2e kind komen, dan moest ik niet eten voor mezelf, maar voor de baby die ik zou dragen. Ini die onzekere tijden vond ik het eerst niet meteen een goed idee, maar achteraf was het een top idee. Thibeau werd geboren, en we bleven zeker genieten van de kleine, zonnige dingen in het leven. Gelukkig had ik niet gewacht voor de uitspraak van het gerecht, want het zou in totaal bijna 7 jaar duren.... Een landmeter moest aangesteld worden om te bewijzen dat het huis op de juiste plaats stond. De schepen van ruimtelijke ordening die in 1996 bij het plaatsbezoek was, heeft een geschreven verklaring gemaakt dat ze ter plaatse geweest waren met de bevoegde diensten, en dat alles volgens regel was. Die getuigenis was cruciaal, en maar net op tijd. We blijven de familie De Donder daar nu nog dankbaar voor. Frans heeft dat ook heel correct willen doen, maar zelf heeft hij geen geluk mogen hebben.. Gezondheid is zo belangrijk, kort daarna was mr Frans De Donder veel te vroeg overleden... Op de rechtbank begon er toen wel een lampje te branden, dat ze misschien ons dossier toch beter moesten bestuderen, vooraleer ons te veroordelen. Er werd nog een architect aangesteld om een expertenverslag te schrijven, en dat verslag was heel positief. We hebben enkel een boete gekregen dat we de bouwvergunning niet volledig hadden gevolgd, met de volledige onderkeldering ipv de helft die op het plan stond. Met die boete te betalen, kwam er een einde aan die moeilijke periode.. We konden daarna verder met ons leven... We besloten nog om 1x te gaan voor een gezinsuitbreiding, deze keer zonder zorgen, en er van genieten. We konden daarna ook dubbel genieten, onze tweeling Catherine en Lauranne zijn zeker zonnetjes in huis. De aanzet waarom ik het nu schrijf, dat is omdat we volgende week onze laatste keer moeten betalen aan de bank voor ons huis, en daarom dacht ik wel terug aan die periode. In die moeilijke periode hadden we het gevoel dat we "heel ons leven" moesten werken voor iets dat er mogelijk niet meer zou zijn. En nu dat we op die moment zitten, is "heel ons leven" nog niet achter de rug. We voelen dat we nog zoveel ideeën hebben, dat er altijd wel iets nieuws zal zijn, dat de moeite waard is om aan te beginnen, en om door te zetten met hetgeen we bezig zijn. In die jaren voor de rechtbank, hadden we ook wel het idee, dat als het ooit goed zou aflopen, dat we er dan ook iets positiefs mee zouden doen. Dat is ook de aanzet geweest voor onze ponyclub en fokkerij bij ons aan huis. Toen we terug zekerheid hadden, hebben we achter ons huis een stal bijgebouwd en een kleine buitenpiste.
We genieten er van dat we al die kinderen en hun ouders bij ons mogen ontvangen. Ze helpen mee onze pony's te rijden, we zien zowel de pony's als de kinderen als ruiter evolueren. Het feit dat het bij ons thuis toch wel een succes is, dat is vooral te wijten dat we de juiste mensen op het juiste moment hebben leren kennen om het uit te bouwen. Er wordt in heel fijne groepen gewerkt, tof dat we zoveel gelukkige gezichten mogen zien... Soms ook ongelukkige gezichten en traantjes na een val.. Maar dan moedigen we ze wel mee aan, dat je er alleen maar komt met vallen en opstaan. En dat als er iemand een probleem heeft, dat we het mee proberen te relativeren.
Met dat idee in het achterhoofd vertrekken we dit weekend ook richting het Azelhof. Daar vinden de Belgische kampioenschappen plaats van de jeugd. Er kunnen in alle reeksen children, pony's, juniors en youngriders maar 3 op het podium. Onze Jeroen De Winter en Gretel wonnen in 2013 het BK van de juniors, hij zal dit jaar meedoen bij de youngiders. Thibeau werd al 2x vierde in een BK Scholieren. Er gaan veel lachende gezichten zijn, maar ook wel wat ontgoochelingen zijn in Lier.. Maar dat het boeiend wordt, dat is heel zeker. Startlijsten en timingen via deze link.
Ons plan is om gewoon te genieten van mooie sport, en hopelijk zelf enkele mooie ritten neer te zetten. Het begint morgen in het Azelhof met de eerste manches. Thibeau start bij de juniors met Jacobien en Juragold Bormes, bij de pony's met Cleostrade en Kantje's Feiko. We hopen er al wel bij te mogen zijn in de finales nu zondag... Benieuwd of dat al mag lukken.. We hebben goed getraind, dus we gaan gewoon zien hoe het loopt. Maar je hebt altijd een dosis geluk nodig, dat hebben we wel geleerd!
