Stal Ceulemans ontmoet een straffe madam in 2007, Wendy Vlaminck.
Hierbij geven we het verhaal dat we vanmorgen mochten ontvangen van amazone Wendy Vlaminck. Ze beschrijft hoe ze ons heeft leren kennen en hoe er een mooie vriendschap is ontstaan. In haar verhaal ga je lezen dat ze momenteel in een rolstoel zit. Ze is zo lief om niet te vertellen dat het gebeurd is met een paard van ons... Een bijzonder attente vrouw die ongelooflijk kan omgaan met haar paarden. We hopen dat ze snel terug op de been is. Buiten haar passie voor paarden, gaat ze nog fulltime werken en zorgt ze voor haar gezin. Samen met haar man Koen, hebben ze een schat van een zoontje Jitse. We zien jullie zeker op jumping Mechelen en heel veel geluk in 2008! Bedankt voor je verhaal:"Hoe “pech” toch nog een mooi einde kreeg…..
Sinds mijn 8ste levensjaar zit ik reeds op een paard om later deel te gaan nemen aan jumping wat ik tot op heden nog altijd doe. Het verhaal dat ik eigenlijk wil vertellen is begonnen bij de aankoop van mijn paardje Vivi van ‘t Hagehof, een Regilio-merrie die we kochten in September 2006.
Ze was toen 4 jaar, nogal moeilijk met haar hoofd en vrij speels maar door haar zacht aan te pakken en veel dressuur te rijden werd ze alsmaar beter en verliep het ook op concours vlekkeloos.
Jammer genoeg zijn we vrij vlug beginnen sukkelen door iets heel stoms wat uiteindelijk 7 maanden heeft geduurd. Ze had een gezwel van etter op haar luchtzak waardoor ze een dik hoofd had, een paar veeartsen, tandarts en paardenmasseur zijn de revue gepasseerd maar jammer genoeg allemaal zonder enig resultaat. Je zal wel begrijpen dat ik, als fanatieke amazone, hier zelf ziek van werd, mijn moed zakte alsmaar dieper en dieper tot ik in mijn gsm het nummer nog zag staan van Erik de Winter, hij en zijn vrouw zijn de fokkers van Vivi en ik had hen leren kennen via een Breederscup in Kontich. Ik belde Erik op om mijn hele verhaal eens aan hem te doen, of hij mij niet kon helpen. Hij stelde dan voor om langs te komen en hun veearts Frederik Dewulf er eens naar te laten kijken. Ondertussen had ik waarschijnlijk ook zo een klaagzang gedaan tegen Erik over het feit dat ik niet meer kon rijden dat hij voorstelde om een paard van hen te rijden, hij zou dit eerst bespreken met zijn schoonvader.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik maakte een afspraak met de veearts en zou dan op hetzelfde moment een paar paarden proberen bij Stal Ceulemans. Dus wij richting St.-Katelijne-Waver met heel veel plezier, mijn Vivi zou worden geholpen EN ik zou terug een paardje hebben om mee op wedstrijd te gaan. Daar aangekomen, eerst ons Vivi laten nazien want die moest zo vlug mogelijk beter worden, Frederik had onmiddellijk door via endoscopie dat het dus om dat bewuste etter-gezwel ging en na een kuur van twee weken was alle vuiligheid eruit en kon ik terug beginnen werken met haar. Wat een opluchting ……
Erik kwam er toen aan om de paardjes te rijden en ik mocht een schimmelmerrie proberen en een vosse ruin, beiden vrij groen. De merrie had toevallig ook Regilio-bloed zoals mijn Vivi dus ik wist al beetje dat je die ‘madammekes’ met fluwelen handschoentjes moet aanpakken (hihi) en toen ik haar in de stal zag was ik meteen verliefd. Erik stelde voor om in de buitenpiste ook wat sprongetjes te gaan maken en ik had nog maar 2 tourkes gedraafd of ik zag daar ineens iemand aan komen gefietst met een overal aan en laarzen. Ik dacht bij mezelf, zou dat de schoonvader zijn ????? Brrr, die ziet er vrij kordaat en streng uit maar enfin, ik had het volste vertrouwen in Erik…..Ondertussen weet ik natuurlijk dat de Jos een hart van goud heeft en een heel toffe man is waar ik nog heel veel van kan leren maar ok, terug naar het moment van toen…..
Het kon precies niet rap genoeg gaan en de Jos vond dat ik maar al eens moest galopperen en een sprongetje doen…..ik keek zo naar Erik met een blik van : als dit maar goed afloopt……..maar Erik knikte naar mij van ja hoor, kom maar eens. Alles is natuurlijk goed afgelopen en Rania River, de schimmel is mee naar mij thuis gegaan. We beleefden een heel mooie tijd en hebben echt toffe concours gereden maar jammer genoeg is ze ondertussen verkocht. Natuurlijk besef ik dat dit de bedoeling was maar het heeft me toch veel verdriet gedaan dat ik zo snel afscheid van haar moest nemen….. Ik ben een softie hé……
Ondertussen heb ik een supertoffe kerel, Copilot, in de plaats om te rijden en ook met hem verloopt het zeer vlot. Jammer genoeg is hij nu even terug naar huis (Stal Ceulemans) omdat ik niet kan rijden voor een tijdje wegens een ongeval. Maar Patrik heeft me beloofd dat hij terug mag komen dus dan is het goed…….
Momenteel kan ik me enkel verplaatsen in een rolstoel of met krukken dus je kan begrijpen dat ik ALLES rond de paarden moet missen nu, maar toch voelde ik me deze week zoveel beter doordat Patrik is komen rijden met mijn Vivi, wie zou dat nog doen ??? Helemaal van St.-Katelijne-Waver komen om zo een amateurke haar paardje even te komen rijden ??? Wel dat zijn de dingen die ik nooit zal vergeten en waardoor Stal Ceulemans altijd op mij zal mogen rekenen in goede en slechtere tijden !
Iedereen zal nu wel verstaan dat ik zo blij ben dat ik Kristel, Patrik, Erik, Wendy, Jos en zijn vrouw heb leren kennen, ik zou ze zelfs niet meer willen missen en ben hen één voor één dankbaar voor hun oprechte en welgemeende vriendschap en steun !! BEDANKT ALLEMAAL en alvast het allerbeste voor 2008 !!
Wendy Vlaminck "
Bedankt, Wendy, voor je lieve woorden. Op de foto sta je met Rania River. Bedankt voor de goede zorgen! Zorg nu goed voor jezelf.
Bron foto: Wendy Vlaminck
