10-05-2008
Wij houden het voor de jumpingsport eerder bescheiden. Nochtans zijn Patrik en ik het gisteren eventjes gaan vieren. Met ons 2, en toevallig kwamen we één van de eigenaars van de paarden van Niels Bruynseels tegen.
Dan hebben we met zijn 4 getoast op de overwinning van de Belgen, waaronder Niels Bruynseels.
En speciaal voor Niels en Patrik (om hem moed te geven naar Madrid en Lissabon toe) schrijf ik hierbij een mail die wij hebben mogen ontvangen na de landenprijs in Lummen.
In Lummen was Niels nog (samen met Peter) de beste Belg, en gisteren had Niels de pech om 2 keer het schrapresultaat te zijn. De ene week is de andere niet, maar hij maakte wel deel uit van het winnende team. Als zijn resultaat zou geteld hebben, hadden ze nog kunnen winnen, dus zo slecht was het zeker niet!! Een overwinning is een verdienste van een team. Proficiat aan de bondscoach!
Hierbij dus een mail, van Nancy. Een mail die ons echt deugd deed, en waar veel ruiters en amazones iets van kunnen opsteken. Voorlopig hebben we nog geen kennis gemaakt met Nancy, en kan het zijn dat we ze ooit zomaar zijn voorbij gegaan, zonder haar te begroeten. In ieder geval had Patrik de pech om ook in Lummen 1 keer het schrapresultaat te zijn in het Belgische team. In zo'n landenwedstrijd wil je als ruiter extra goed presteren, want dan is het niet alleen voor jezelf, ook en zeker voor mensen zoals Nancy. Bedankt, Nancy en iedereen die ons steunt.
Hallo,
Door de eindeloze verbouwingswerken zijn we dus toch niet in Lummen geraakt.
Ik heb wel ongeduldig je verslaggeving op de site in de gaten gehouden. Gelukkig dat de thuisblijvers op die manier toch een beetje kunnen meeleven. En meeleven is iets wat we zeker gedaan hebben. Ik heb dikwijls tussen het stof, de slijpmolen en de rotte bezetting gevloekt omdat we niet konden komen kijken. In de voormiddag keihard gewerkt met het idee dat er dan ’s middags een waterkansje bestond om erbij te zijn. Alle moeite ten spijt, hebben we tot 21.00 u gewroet, gezweet en afgezien. Maar ja, er zal nog wel eens een moment komen dat het ons wel uitkomt en dat Patrik geselecteerd is voor een Nations Cup of misschien wel een Super League. Wie weet wat de toekomst brengt. …
Ieder stapje hoger op de ladder vraagt een aanpassing. Of je nu je allereerste ponywedstrijd rijdt, overgaat van de pony’s naar de paarden, van regionaal naar provenciaal, van provenciaal naar nationaal en dan door op internationaal niveau. Het eerste jaar is altijd een aanpassingsjaar met vallen en opstaan. Je 3 keer super in de kijker rijden om dan de volgende keer met het schaamrood achter je oren de piste te verlaten en hopen dat er niet teveel bekend volk langs de zijlijn stond. We kennen allemaal dat gevoel. Het is zoals je zelf zegt een fase waar je door moet en dat is helemaal niets om je druk over te maken. Ik zou eerder zeggen dat het iets is om trots op te zijn. De kans krijgen om je verder te ontwikkelen tussen de grootheden van de Belgische en internationale jumpingsport. De kans krijgen om als insider te stelen met je ogen en je oren. Daar zouden velen jaloers op zijn.
Volgens mij is er maar één weg, en dat is de weg die Patrik nu berijdt.
Groetjes,
Nancy
Winst van Belgen in La Baule, daar mogen we even bij stil staan!
Als de rode duivels met het voetbal ergens een belangrijke wedstrijd winnen (toegegeven, het is al een tijdje geleden..) , dan zijn er toeterende auto's op straat, feest tot in 't laat van de avond in de grote steden.Wij houden het voor de jumpingsport eerder bescheiden. Nochtans zijn Patrik en ik het gisteren eventjes gaan vieren. Met ons 2, en toevallig kwamen we één van de eigenaars van de paarden van Niels Bruynseels tegen.
Dan hebben we met zijn 4 getoast op de overwinning van de Belgen, waaronder Niels Bruynseels.
En speciaal voor Niels en Patrik (om hem moed te geven naar Madrid en Lissabon toe) schrijf ik hierbij een mail die wij hebben mogen ontvangen na de landenprijs in Lummen.
In Lummen was Niels nog (samen met Peter) de beste Belg, en gisteren had Niels de pech om 2 keer het schrapresultaat te zijn. De ene week is de andere niet, maar hij maakte wel deel uit van het winnende team. Als zijn resultaat zou geteld hebben, hadden ze nog kunnen winnen, dus zo slecht was het zeker niet!! Een overwinning is een verdienste van een team. Proficiat aan de bondscoach!
Hierbij dus een mail, van Nancy. Een mail die ons echt deugd deed, en waar veel ruiters en amazones iets van kunnen opsteken. Voorlopig hebben we nog geen kennis gemaakt met Nancy, en kan het zijn dat we ze ooit zomaar zijn voorbij gegaan, zonder haar te begroeten. In ieder geval had Patrik de pech om ook in Lummen 1 keer het schrapresultaat te zijn in het Belgische team. In zo'n landenwedstrijd wil je als ruiter extra goed presteren, want dan is het niet alleen voor jezelf, ook en zeker voor mensen zoals Nancy. Bedankt, Nancy en iedereen die ons steunt.
Hallo,
Door de eindeloze verbouwingswerken zijn we dus toch niet in Lummen geraakt.
Ik heb wel ongeduldig je verslaggeving op de site in de gaten gehouden. Gelukkig dat de thuisblijvers op die manier toch een beetje kunnen meeleven. En meeleven is iets wat we zeker gedaan hebben. Ik heb dikwijls tussen het stof, de slijpmolen en de rotte bezetting gevloekt omdat we niet konden komen kijken. In de voormiddag keihard gewerkt met het idee dat er dan ’s middags een waterkansje bestond om erbij te zijn. Alle moeite ten spijt, hebben we tot 21.00 u gewroet, gezweet en afgezien. Maar ja, er zal nog wel eens een moment komen dat het ons wel uitkomt en dat Patrik geselecteerd is voor een Nations Cup of misschien wel een Super League. Wie weet wat de toekomst brengt. …
Ieder stapje hoger op de ladder vraagt een aanpassing. Of je nu je allereerste ponywedstrijd rijdt, overgaat van de pony’s naar de paarden, van regionaal naar provenciaal, van provenciaal naar nationaal en dan door op internationaal niveau. Het eerste jaar is altijd een aanpassingsjaar met vallen en opstaan. Je 3 keer super in de kijker rijden om dan de volgende keer met het schaamrood achter je oren de piste te verlaten en hopen dat er niet teveel bekend volk langs de zijlijn stond. We kennen allemaal dat gevoel. Het is zoals je zelf zegt een fase waar je door moet en dat is helemaal niets om je druk over te maken. Ik zou eerder zeggen dat het iets is om trots op te zijn. De kans krijgen om je verder te ontwikkelen tussen de grootheden van de Belgische en internationale jumpingsport. De kans krijgen om als insider te stelen met je ogen en je oren. Daar zouden velen jaloers op zijn.
Volgens mij is er maar één weg, en dat is de weg die Patrik nu berijdt.
Groetjes,
Nancy
