28-10-2009
Maandagmorgen, half negen. Met alle kindjes passeerden we de school, iedereen er uit, kusje aan papa, en wij trokken richting Brussels Airport. We waren mooi in groep, samen met Wim Vinckx, Joe Clayton, William Withaker, Eiken Sato en diens vriendin.
Om half 10 hadden we een afspraak met Philippe die onze paspoorten moest laten vertalen in het Arabisch, en in ons geval een visa regelen bij de kamer van koophandel met de Belgisch – Libische betrekkingen. Rond half 2 scheepten we in, en om 2 uur hingen we in de lucht. Het was het meest moderne toestel waar ik ooit mee gevlogen had. Na drie uur perfecte vlucht landden we in Tripoli. De chaos was al zichtbaar van op de tarmac.
Zo perfect als Brussel verliep, zo chaotisch was het hier. Uiteindelijk na 2 uur papieren gerommel reden we met onze privé chauffeur naar het concours. Mooi complex, maar niets verzorgd. Grote stallen, de paarden waren OK, en ook de grooms zagen het nog wel zitten, maar vonden het wel allemaal bizar. Daarna was het tijd voor ons om naar ons hotel af te zakken, het Al Kabir Hotel.
Na snel wat gegeten te hebben, werden we gedwongen om te gaan slapen. Goed hotel, maar zoals alles in Libië, aan begonnen maar niet af.
Tripoli, dag 2
Na het ontbijt om 9uur reden we met onze “Michael Schumacher” naar het concours. Op drie rijstroken rijden ze met zes naast elkaar, en om het hardst. Geen enkele auto blijft hier ongeschonden.
Na het zadelen van de paarden was het voor ons al duidelijk dat zij zich ook vreemd voelden. Zo bang, niet normaal. In vijf minuten zwetend, maar meer van de stress dan van de 24°C buitentemperatuur. Dan maar een nieuwe taxi vinden om op het hotel te gaan lunchen. Onderweg was duidelijk dat reïncarnatie als paard hier geen goede keuze zou zijn. Paarden staan gebonden achter op de pick-up met hun hoofd boven het dak van de auto.
Zoals verwacht liep het avondschema uit de hand. Parade om vijf uur, vergelijkbaar als bij LRV, maar in de meest chaotische vorm. Doedelzakken in het midden, paarden van links naar rechts door de kudde, ruiters die er af vallen, noem maar op.
Tijd voor de wedstrijd, 1e proef progressief op tijd. Al snel bleek dat harder rijden dan de Noord-afrikanen niet makkelijk is, wel korter draaien. Dat lukte bij vrijwel iedereen van onze delegatie, maar toen bleek wel dat het gevoel alsof we welkom waren, voor ons al ver zoek was. Het publiek applaudisseerde als iemand van ons in de fout ging, en werd gek als een Libiër een goed resultaat deed.
Tijdens de 2e proef, een barema A 2 fasen, kwam de gekte helemaal op gang. Naast de piste bevond zich een soort renbaan waar alle drie minuten een race gehouden werd met zoveel mogelijk ruiters naast elkaar, vergelijkbaar met hun houding in het verkeer. Toeters, geweerschoten, joelende islamieten hielden het feest aan de gang. Het gevolg was dat de concentratie bij onze paarden meer en meer weg leek. Toch hadden we er vier in de top zes. Pedro Veniss, Cian O Connor, William Withaker en Grant Wilson hadden al aardig wat dollars verdiend.
Snel terug naar het hotel, eten en slapen. Op de kamer was er live TV van de volgende proef, wat een 1.15 voor amateurs bleek te zijn. Ongelooflijk niet?
Tripoli, dag 3
Na het ontbijt zijn me met zijn allen naar de stad getrokken. Het stadscentrum bleek altijd het stuk te zijn waar we al elke dag gepasseerd waren. Er viel dus buiten een moskee op 250m van het hotel niets te zien. Dan ons maar aan de kade gezet en de vissers aanschouwd. Inktvis wordt hier gevangen als ratten, wel met de vislijn, maar het krioelde er van. Na de lunch terug naar het concours. Paarden waren OK, en onze proef begon pas om half negen. Tijd voor een biljartje te spelen in het clublokaal. Aangezien wij allen 2 paarden in de kwalificatie hadden, gingen we met één gezadeld, en één half gezadeld naar de warm up. Ik moest als eerste met Wrangler en reed een snelle en foutloze rit. Maar wat bleek, de jury had mijn chrono niet. De toegestane tijd was 85 seconden, en ze hadden me dan 84,99 seconden gegeven. Ik wist dat ik makkelijk 20 seconden sneller geweest was, en kon met zo’n praktijk dan ook niet leven. Ik vroeg aan Olaf Petersen, technisch directeur, om toch maar iets te ondernemen. Na timing op de video werd alles geregeld en +- gecorrigeerd. We kregen een tijd van 65 seconden, waarmee ik uiteindelijk 4e zou worden. William Withaker won de proef, ook al was het voor iedereen duidelijk dat Cian O Connor de tijd van William had verbeterd. Toch moest hij tevreden zijn met de 2e plaats; “you are second, sir”, op een toon van “anders zetten we je even in de cel!”. De dagen beginnen te wegen en het gemis van huis wordt steeds groter.
Tripoli, dag 4
Goed geslapen, en na het ontbijt gingen we met de groep naar het strand. Toch liep het weeral mis. In de groep waren 3 vrouwen, die al in de auto van onze privé driver gaan zitten waren. Er was een tweede auto gevraagd voor de rest van de groep, en de bedoeling was dat we samen zouden doorrijden. Zonder reden, vertrok de chauffeur enkel met de 3 vrouwen. Eiken Sato in paniek, ook zijn vriendin zat in de auto, en voor hem leek het op een ontvoering. Niemand die ons verstaat, en tijd hebben ze hier als nergens anders. Na een uurtje vinden we de juiste man die onze vrouwen wist zitten, en een half uur later waren we aan het zwemmen in de Middellandse Zee. Zalig!
Als Patrik in België nog de tijd vindt, maakt hij dag 4 en zijn terugvlucht op dag 5 nog af. Maar in België tijd vinden? Dat wordt moeilijker,.. Blij om terug in België te zijn!
Een weekje later heeft Patrik zijn vervolg geschreven; even de draad oppikken bij dag 4, en het vervolg:
Tripoli, dag 4
Goed geslapen, en na het ontbijt gingen we met de groep naar het strand. Toch liep het weeral mis. In de groep waren 3 vrouwen, die al in de auto van onze privé driver gaan zitten waren. Er was een tweede auto gevraagd voor de rest van de groep, en de bedoeling was dat we samen zouden doorrijden. Zonder reden, vertrok de chauffeur enkel met de 3 vrouwen. Eiken Sato in paniek, ook zijn vriendin zat in de auto, en voor hem leek het op een ontvoering. Niemand die ons verstaat, en tijd hebben ze hier als nergens anders. Na een uurtje vinden we de juiste man die onze vrouwen wist zitten, en een half uur later waren we aan het zwemmen in de Middellandse Zee. Zalig!
Terug naar het concours en ons voorbereiden op de voorlaatste proef en de Grote Prijs. Weeral moesten we als eerste binnen. Nadat we ingesprongen waren, kwamen ze met het leuke nieuws dat ze twee uur later gingen beginnen. Dan maar terug een biljartje, samen met de grooms. Al snel bleek dat de Braziliaanse ploeg Veniss/groom niet te kloppen was.
Om 18.30uur startte de eerste proef die ons zeven barragekandidaten gaf. Ambassador kreeg de snelste chrono en de laatste fout in barrage, wat weer een vierde plaats opleverde en de nodige dollars. Een uurtje later ging de Grote Prijs van start die op zijn beurt 6 barragekandidaten opleverde. Cian O Connor won, Eiken Sato uiteindelijk tweede, William Withaker op drie, Grant Wilson op 4, Amy Graham 5e en Joe Clayton, de stalruiter van Michael Withaker, op zes. Volledig Westerse top. Ik werd met Wrangler snelste vierpunter op de zevende plaats.
Na de ereceremonie werden we uitgenodigd op een soort gala diner waar ze ons dan ook gingen uitbetalen. Elk deel van de organisatie kreeg de nodige lof en applaus, terwijl eigenlijk niet duidelijk was voor ons of ze wel iets gedaan hadden. Elkaar gelukkig maken en wij als apen in een circus applaus geven. Het diner was heel pikant, het leek alsof onze lippen verschroeid waren. Uiteindelijk kwam er iemand met een geldkoffer, die na iedereen uitbetaald te hebben, nog even vol leek. Net een maffia film.
Dan maar terug met Schumacher naar het hotel. Echter na één km viel onze vito in panne, iedereen bezorgd dat we met ons geld het hotel niet zouden halen. Een jurylid, welke ook op ons hotel lag, bekommerde zich over ons en bracht iedereen veilig thuis. Er was maar één gedachte die steeds opkwam: “Zo snel mogelijk naar huis”. Pedro Veniss en ik hadden aan het organisatiecommitté een shuttle gevraagd om zes uur ’s ochtends. “No problem sir”, “up to you sir “, “you are the King sir”, maar ’s morgens was er niemand. Toevallig vertrok Cian O Connor ook naar de luchthaven, en zijn we met hem en zijn chauffeur meegereden.
Lange baan, plankgas, opeens parkeert hij op de pechstrook om tien minuten te gaan zingen in een soort moskee, dan maar plankgas weg. De vlucht verzetten was “peace of cake” en een uur later hingen we in de lucht richting Schiphol. Dit keer was het het oudste toestel waar ik ooit in had gezeten. Om één uur landden, Pedro en ik, in Amsterdam, maar we wilden naar Brussel. Vliegen of treinen vroegen we ons af. Vliegen bleek veel te duur (om snel weg te zijn, business class +- 650 euro) en aangezien dat de trein een uur vertraging had, pastte het ons ideaal om die te nemen. Snel een Burger King binnen en hollen naar het perron. Drie minuten laten spoorden we over den Haag, Rotterdam, Roosendaal, Antwerpen, naar Mechelen en Brussel.
Tijd om een plan te smeden voor Eiken en Withaker bang te maken. Een SMS naar Wim Vinckx volstond om een bange telefoon van Eiken Sato te ontvangen. We hadden hem verteld dat we onze valiezen hadden moeten open maken aan de grens en dat we 35% van het geld moesten afgeven aan de douane. Ze waren er mee weg en probeerden een plan te smeden, dat dat bij hen niet ging gebeuren. Hij ging het op zijn buik kleven… Dat hadden we graag zien gebeuren! Kneggedeng, kneggedeng, Tuut, tuut, Mechelen! Oef, telefoontje naar Kristel leerde me dat ze nog 20 min tijd nodig had om mij op te halen. Dan maar vlug in een café een pintje pakken en bleek het “happy hour” te zijn. De bezinning zat er op. Dit is wat anders dan in de middelbare school. Bezinning over onze rijkdom, ons dierenrijk en hun beestig mensdom! Wij mogen ons hier gelukkig prijzen. Nooit had een pintje me zo goed gesmaakt.. Terug thuis! Twee en een halve dag later arriveerden ook de paarden via de luchthaven van Oostende. Als zij veilig in stal stonden, rond half 4 ’s nachts, dan zat het avontuur van Tripoli er pas helemaal op. Einde goed, al goed.
Patrik schreef in Tripoli..
Tripoli, dag 1Maandagmorgen, half negen. Met alle kindjes passeerden we de school, iedereen er uit, kusje aan papa, en wij trokken richting Brussels Airport. We waren mooi in groep, samen met Wim Vinckx, Joe Clayton, William Withaker, Eiken Sato en diens vriendin.
Om half 10 hadden we een afspraak met Philippe die onze paspoorten moest laten vertalen in het Arabisch, en in ons geval een visa regelen bij de kamer van koophandel met de Belgisch – Libische betrekkingen. Rond half 2 scheepten we in, en om 2 uur hingen we in de lucht. Het was het meest moderne toestel waar ik ooit mee gevlogen had. Na drie uur perfecte vlucht landden we in Tripoli. De chaos was al zichtbaar van op de tarmac.
Zo perfect als Brussel verliep, zo chaotisch was het hier. Uiteindelijk na 2 uur papieren gerommel reden we met onze privé chauffeur naar het concours. Mooi complex, maar niets verzorgd. Grote stallen, de paarden waren OK, en ook de grooms zagen het nog wel zitten, maar vonden het wel allemaal bizar. Daarna was het tijd voor ons om naar ons hotel af te zakken, het Al Kabir Hotel.
Na snel wat gegeten te hebben, werden we gedwongen om te gaan slapen. Goed hotel, maar zoals alles in Libië, aan begonnen maar niet af.
Tripoli, dag 2
Na het ontbijt om 9uur reden we met onze “Michael Schumacher” naar het concours. Op drie rijstroken rijden ze met zes naast elkaar, en om het hardst. Geen enkele auto blijft hier ongeschonden.
Na het zadelen van de paarden was het voor ons al duidelijk dat zij zich ook vreemd voelden. Zo bang, niet normaal. In vijf minuten zwetend, maar meer van de stress dan van de 24°C buitentemperatuur. Dan maar een nieuwe taxi vinden om op het hotel te gaan lunchen. Onderweg was duidelijk dat reïncarnatie als paard hier geen goede keuze zou zijn. Paarden staan gebonden achter op de pick-up met hun hoofd boven het dak van de auto.
Zoals verwacht liep het avondschema uit de hand. Parade om vijf uur, vergelijkbaar als bij LRV, maar in de meest chaotische vorm. Doedelzakken in het midden, paarden van links naar rechts door de kudde, ruiters die er af vallen, noem maar op.
Tijd voor de wedstrijd, 1e proef progressief op tijd. Al snel bleek dat harder rijden dan de Noord-afrikanen niet makkelijk is, wel korter draaien. Dat lukte bij vrijwel iedereen van onze delegatie, maar toen bleek wel dat het gevoel alsof we welkom waren, voor ons al ver zoek was. Het publiek applaudisseerde als iemand van ons in de fout ging, en werd gek als een Libiër een goed resultaat deed.
Tijdens de 2e proef, een barema A 2 fasen, kwam de gekte helemaal op gang. Naast de piste bevond zich een soort renbaan waar alle drie minuten een race gehouden werd met zoveel mogelijk ruiters naast elkaar, vergelijkbaar met hun houding in het verkeer. Toeters, geweerschoten, joelende islamieten hielden het feest aan de gang. Het gevolg was dat de concentratie bij onze paarden meer en meer weg leek. Toch hadden we er vier in de top zes. Pedro Veniss, Cian O Connor, William Withaker en Grant Wilson hadden al aardig wat dollars verdiend.
Snel terug naar het hotel, eten en slapen. Op de kamer was er live TV van de volgende proef, wat een 1.15 voor amateurs bleek te zijn. Ongelooflijk niet?
Tripoli, dag 3
Na het ontbijt zijn me met zijn allen naar de stad getrokken. Het stadscentrum bleek altijd het stuk te zijn waar we al elke dag gepasseerd waren. Er viel dus buiten een moskee op 250m van het hotel niets te zien. Dan ons maar aan de kade gezet en de vissers aanschouwd. Inktvis wordt hier gevangen als ratten, wel met de vislijn, maar het krioelde er van. Na de lunch terug naar het concours. Paarden waren OK, en onze proef begon pas om half negen. Tijd voor een biljartje te spelen in het clublokaal. Aangezien wij allen 2 paarden in de kwalificatie hadden, gingen we met één gezadeld, en één half gezadeld naar de warm up. Ik moest als eerste met Wrangler en reed een snelle en foutloze rit. Maar wat bleek, de jury had mijn chrono niet. De toegestane tijd was 85 seconden, en ze hadden me dan 84,99 seconden gegeven. Ik wist dat ik makkelijk 20 seconden sneller geweest was, en kon met zo’n praktijk dan ook niet leven. Ik vroeg aan Olaf Petersen, technisch directeur, om toch maar iets te ondernemen. Na timing op de video werd alles geregeld en +- gecorrigeerd. We kregen een tijd van 65 seconden, waarmee ik uiteindelijk 4e zou worden. William Withaker won de proef, ook al was het voor iedereen duidelijk dat Cian O Connor de tijd van William had verbeterd. Toch moest hij tevreden zijn met de 2e plaats; “you are second, sir”, op een toon van “anders zetten we je even in de cel!”. De dagen beginnen te wegen en het gemis van huis wordt steeds groter.
Tripoli, dag 4
Goed geslapen, en na het ontbijt gingen we met de groep naar het strand. Toch liep het weeral mis. In de groep waren 3 vrouwen, die al in de auto van onze privé driver gaan zitten waren. Er was een tweede auto gevraagd voor de rest van de groep, en de bedoeling was dat we samen zouden doorrijden. Zonder reden, vertrok de chauffeur enkel met de 3 vrouwen. Eiken Sato in paniek, ook zijn vriendin zat in de auto, en voor hem leek het op een ontvoering. Niemand die ons verstaat, en tijd hebben ze hier als nergens anders. Na een uurtje vinden we de juiste man die onze vrouwen wist zitten, en een half uur later waren we aan het zwemmen in de Middellandse Zee. Zalig!
Als Patrik in België nog de tijd vindt, maakt hij dag 4 en zijn terugvlucht op dag 5 nog af. Maar in België tijd vinden? Dat wordt moeilijker,.. Blij om terug in België te zijn!
Een weekje later heeft Patrik zijn vervolg geschreven; even de draad oppikken bij dag 4, en het vervolg:
Tripoli, dag 4
Goed geslapen, en na het ontbijt gingen we met de groep naar het strand. Toch liep het weeral mis. In de groep waren 3 vrouwen, die al in de auto van onze privé driver gaan zitten waren. Er was een tweede auto gevraagd voor de rest van de groep, en de bedoeling was dat we samen zouden doorrijden. Zonder reden, vertrok de chauffeur enkel met de 3 vrouwen. Eiken Sato in paniek, ook zijn vriendin zat in de auto, en voor hem leek het op een ontvoering. Niemand die ons verstaat, en tijd hebben ze hier als nergens anders. Na een uurtje vinden we de juiste man die onze vrouwen wist zitten, en een half uur later waren we aan het zwemmen in de Middellandse Zee. Zalig!
Terug naar het concours en ons voorbereiden op de voorlaatste proef en de Grote Prijs. Weeral moesten we als eerste binnen. Nadat we ingesprongen waren, kwamen ze met het leuke nieuws dat ze twee uur later gingen beginnen. Dan maar terug een biljartje, samen met de grooms. Al snel bleek dat de Braziliaanse ploeg Veniss/groom niet te kloppen was.
Om 18.30uur startte de eerste proef die ons zeven barragekandidaten gaf. Ambassador kreeg de snelste chrono en de laatste fout in barrage, wat weer een vierde plaats opleverde en de nodige dollars. Een uurtje later ging de Grote Prijs van start die op zijn beurt 6 barragekandidaten opleverde. Cian O Connor won, Eiken Sato uiteindelijk tweede, William Withaker op drie, Grant Wilson op 4, Amy Graham 5e en Joe Clayton, de stalruiter van Michael Withaker, op zes. Volledig Westerse top. Ik werd met Wrangler snelste vierpunter op de zevende plaats.
Na de ereceremonie werden we uitgenodigd op een soort gala diner waar ze ons dan ook gingen uitbetalen. Elk deel van de organisatie kreeg de nodige lof en applaus, terwijl eigenlijk niet duidelijk was voor ons of ze wel iets gedaan hadden. Elkaar gelukkig maken en wij als apen in een circus applaus geven. Het diner was heel pikant, het leek alsof onze lippen verschroeid waren. Uiteindelijk kwam er iemand met een geldkoffer, die na iedereen uitbetaald te hebben, nog even vol leek. Net een maffia film.
Dan maar terug met Schumacher naar het hotel. Echter na één km viel onze vito in panne, iedereen bezorgd dat we met ons geld het hotel niet zouden halen. Een jurylid, welke ook op ons hotel lag, bekommerde zich over ons en bracht iedereen veilig thuis. Er was maar één gedachte die steeds opkwam: “Zo snel mogelijk naar huis”. Pedro Veniss en ik hadden aan het organisatiecommitté een shuttle gevraagd om zes uur ’s ochtends. “No problem sir”, “up to you sir “, “you are the King sir”, maar ’s morgens was er niemand. Toevallig vertrok Cian O Connor ook naar de luchthaven, en zijn we met hem en zijn chauffeur meegereden.
Lange baan, plankgas, opeens parkeert hij op de pechstrook om tien minuten te gaan zingen in een soort moskee, dan maar plankgas weg. De vlucht verzetten was “peace of cake” en een uur later hingen we in de lucht richting Schiphol. Dit keer was het het oudste toestel waar ik ooit in had gezeten. Om één uur landden, Pedro en ik, in Amsterdam, maar we wilden naar Brussel. Vliegen of treinen vroegen we ons af. Vliegen bleek veel te duur (om snel weg te zijn, business class +- 650 euro) en aangezien dat de trein een uur vertraging had, pastte het ons ideaal om die te nemen. Snel een Burger King binnen en hollen naar het perron. Drie minuten laten spoorden we over den Haag, Rotterdam, Roosendaal, Antwerpen, naar Mechelen en Brussel.
Tijd om een plan te smeden voor Eiken en Withaker bang te maken. Een SMS naar Wim Vinckx volstond om een bange telefoon van Eiken Sato te ontvangen. We hadden hem verteld dat we onze valiezen hadden moeten open maken aan de grens en dat we 35% van het geld moesten afgeven aan de douane. Ze waren er mee weg en probeerden een plan te smeden, dat dat bij hen niet ging gebeuren. Hij ging het op zijn buik kleven… Dat hadden we graag zien gebeuren! Kneggedeng, kneggedeng, Tuut, tuut, Mechelen! Oef, telefoontje naar Kristel leerde me dat ze nog 20 min tijd nodig had om mij op te halen. Dan maar vlug in een café een pintje pakken en bleek het “happy hour” te zijn. De bezinning zat er op. Dit is wat anders dan in de middelbare school. Bezinning over onze rijkdom, ons dierenrijk en hun beestig mensdom! Wij mogen ons hier gelukkig prijzen. Nooit had een pintje me zo goed gesmaakt.. Terug thuis! Twee en een halve dag later arriveerden ook de paarden via de luchthaven van Oostende. Als zij veilig in stal stonden, rond half 4 ’s nachts, dan zat het avontuur van Tripoli er pas helemaal op. Einde goed, al goed.
